به نام آفریننده یکتای عادل که اندر خلق و ایجاد، انصاف کند و اندر میان نسوان و جماعت ذکور مساوات کند. الغرض، حکایت این بنده مؤنث کردگار! از همان بدو ورود به عالم آدمیان آغاز گردید که بنا بر بعضی روایات، مصادف بود با میلاد یکی از کاکل زری های خویشان. از قضا، هر دو را یک طبیعت روا نمودی و تادهان وا نمودی و فرمودی که نوباوه ی خاله جان شاهزاده ای ست بر مُرید فرشتگان و افتاده از درز کهکشان و بالا نشان و فاخر و تاج بر سر و پسر، جماعات خویشان و قومان و قبیله بزرگان و با نوران عقل در چشمان، دویدند و پریدند بر سر تخت خاله رسیدند و طفل بوسیدند و باقی ماجرا.

و آنگاه طبیب سر افکنده و لب از خنده فرو بسته و غمزده، آرام زمزمه نُمود: و کودک دیگر، استعیذ باالله خاک بر سر است و دختر است.

شیون و فغان بلند گشت از نهاد مادر و با حسرت نظاره می کرد طفل خواهر را...

جده ی ما که پیرزنی بود تکیده و خمیده و چشم ندیده و گوش نشنیده، قرنی از وجود مبارکش می گذشت و العجب هنوز زبان در دهان می چرخاند و خلق را با سخنان       می جنباند! و طرف را می شست و می رفت و به کناری می انداخت!! و بر حسب اتفاق، همیشه طرف من بودم! از بیانات گهربار جَدّیْنا اینکه: دختر ضعیفه است و نحیفه است و نبودش به از بودش! چه فایده وجود این موجود که مایه ننگ است و منگ است و سربار است و خوار است و برای کار است!!!

و از قصارهایش مِن باب فرزند خاله یکی اینکه: پسر نگو قند عسل، و دیگر اینکه: گل پسری، شاه پسری، تاج سری.

در روایات ثبت است و بر خاطرم گذشت هر گاه که ما دو تن بر محفلی وارد آمدیم گر من سلام می کردم، جواب همی نکردن و گر او سرش را همچو گاو زیر انداخت و رفت دنبال دیگر تاج سرهای فامیل، همگان جانها را چونان نقل و نبات قربانش کردندی و هزاران دعا و بلا گردان بر وی خواندندی و اسفندها راندندی و او را در صدر نشاندندی و در دهان ما گِل چپاندندی!

و دیگر خاطره آنکه گر ما دو تن بر سر خوان نعمت روبرو همی نشستی، گوشتهای طعام را در حلق او کردندی و بنده حقیر هم که کوفت خوردندی، به درک.

مصایب و مقاتل مراثی فراوان بر ما روان گشته و چه تحفه ها که در مراسم میلاد هر ساله اش به جیب می زند و ما هم که زیر بته عمل آمده ایم!

اتفاق را، پیش دانشگاهی همی خواندن گرفتیم و کنکور هم رساندیم و نذر ها و ختم ها بود که برداشته گشت ز بهر قبولی این خفه شده و بَتَر آنکه مادر ما نیز نماز یومیه را به حق قبولی همان خفه شده می خواند. حال ما خود گفتنی نیست که سوز سینه بدر آرد و خشم و کینه.

الغرض، نتایج کنکور اعلام گرداندند در اینترنت و سایت هم که خدا اصلاحش کناد، راه نمی داد. ساعات می گذشتند و تسبیح ها می گشتند، دفع چشم زخم می نوشتند و فوت می نمودند بر قند عسل جان و چشم ها خیره بود بر صفحه نُمایه.

تنها همین قدر گویم که کنکور سالها گذشته و کاکل زری خاله جان هر سال چشم قبیله را خیره بر صفحه نُمایه نگه می دارد و تا آنجا که ما می دانیم نامش در قبولیان نیامده که نیامده.قوم هنوز هم بر وی از تمام سر و کله شان نثار می نُمایند، لیکن گویا ما را نیز بر طبق آخرین گردهمایی خویشاوندی در میان آدمیان حساب نموده اند و در جواب سلاممان لبخند هم رسانند و این از اثرات همان رتبه نخست کنکور این بنده حقیر است.

و البته جمعی نیز طبق آخرین اخبار به هنگام وضع حمل اگر پسر نبود با افتخار تمام     می گویند:                دختر است         

پیام زن با حجاب
وقتی زن با حجاب، با وقار و متین گام بر می‌دارد و بدون ناز و عشوه سخن می‌گوید در حقیقت با عمل خود پیام می‌دهد که من گل خوشبویی هستم که تنها به خانواده‌ام تعلق دارم. با چادرم که چون خاری است از گل وجودم محافظت می‌کنم و چشم ناپاکان را کور و آنان را در اهداف شیطانیشان ناامید می‌گردانم. با چادر و حجابم، غیرت شوهرم، پدر و برادرم را به نمایش می‌گذارم که پروانه‌وار به‌دور گلشان می‌چرخند و آن را از دید نامحرمان حفظ می‌کنند.
پوشش من دلی روشن، درونی پاک . ایمانی قوی می‌دهد. می‌گوید: من اسیر نفس و مطیع شیطان و دچار کمبودهای دیگر نیستم. از هر بند و اسارتی آزاد گشته‌ام و در سایه ولایت الهی درآمده‌ام و همچون مروارید در چادر صدف گونه‌ام جای گرفته‌ام.

پیام زن بی‌حجاب و بدحجاب
زن بی‌حجاب و بدحجاب با طرز پوشش و سخن، ناز و عشوه‌های خود ناخودآگاه می‌گوید: من به ظاهر مسلمانم، اما در عمل خیر، و به خدا و قیامت چندان اعتقادی ندارم و ظاهرم و گواه روشنی از باطنم است.
این قبیل زنان با حرکات تحریک آمیز خود اظهار می‌کنند که شوهر، پدر و برادرشان نسبت به ناموس، غیرت و مردانگی از خود نشان نمی‌دهند، زیرا اگر غیور بودند اجازه نمی‌دادند آنها این گونه پا به محیط بیرون از خانه بگذارند.
پیام این زنان آن است که من گلی خوشبو هستم که با آرایش و ناز و کرشمه همه از بویم استشمام می‌کنند و من با صرف وقت برای آرایش و زیباسازی خود می‌خواهم دلهای مردان هرزه را متوجه خود سازم. و با این کار مورد نظر آنها قرار گیرم. و شهرتی به دست آورم و کمبودهایی که در وجودم هست جبران کنم. زیرا می‌بینم بعضی از انسانها مورد احترامند و از مقام و شخصیت بالایی برخوردار هستند. اما من هم به ناچار می‌خواهم با ناز و  عشوه و حرکات شهوت انگیز مورد احترام قرار گیرم. ولی افسوس در همان لحظه‌ای که مرد هرزه‌ای نگاهم می‌کند در خود احساس شخصیت و غرور کاذب می‌کنم ولی بعد دچار اضطراب و سردرگمی می‌شوم و تمام آن کمبودها و عقده‌ها در وجودم نه تنها کم نمی‌شود بلکه شدت می‌یابد. اگر نتوانستم کسی را شکار کنم یا در اثر تقوا و غیرت، جوانی نگاهم نکرد برایم ناراحت کننده است به طوری که می‌خواهم از درون فریاد برآورم.

کمی فکر کنیم...........!!!