گاهي بخوان ز دفتر شعرم ترانه اي

بنگر كه غم به وادي مرگم كشانده است

تنها مرا به تشنه طوفان من مبين

اي بس حديث تلخ كه ناگفته مانده است

گفتم:ر سرنوشت بيندش آسمان

گفتي:غمگين مباش كه آن كور و اين كر است

ديدي كه آسمان كر و سرنوشت كور

صدها هزار مرتبه از ما قوي تر است؟